🪆 Sprzedaż Wierzytelności Przez Bank Do Funduszu Sekurytyzacyjnego

30 grudnia 2021 Bank pozwał kredytobiorcę a potem sprzedał wierzytelność do funduszu. Przegrał prawomocnie. Koniec roku z przytupem – prawomocna wygrana, bank zostaje bez kapitału! Sąd Apelacyjny w Warszawie (SSA Bogdan Świerczakowski) wyrokiem zapadłym w sprawie V ACa 30/21 oddalił apelację występującego w charakterze powoda Santander Bank Polska od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie (C 1542/18) o którym informowaliśmy tutaj: Omawiana sprawa najlepiej obrazuje drogę jaką spory frankowe przeszły w ostatnich latach. Początkowo Sąd wydał bowiem na rzecz banku nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym na kwotę przeszło 325 000 zł (po 10 latach spłat i oddaniu 190 000 zł z 260 000 zł kwoty kredytu). Następnie po wniesieniu zarzutów do nakazu zapłaty wraz z opłatą sądową w wysokości zł, Sąd wezwał do uzupełnienia braków formalnych pisma poprzez uzupełnienie opłaty stosunkowej oszacowanej na kwotę ponad 11 tysięcy złotych (3/4 opłaty od wyliczonej stosunkowo opłaty od pozwu) pomimo treści art. 13 a określającego granicę kosztów sądowych ponoszonych przez konsumenta w sporze z bankiem. Ostatecznie dzięki wystąpieniu z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych udało się doprowadzić do przyjęcia i rozpoznania przez Sąd przedmiotowych zarzutów. Ostatecznie zaś Sąd I instancji zaaprobował podnoszoną argumentację o nieważnym charakterze spornej umowy, oddalając w całości powództwo banku. Bank w trakcie trwania procesu sprzedał wierzytelność do funduszu ale pozostał stroną procesu. Następnie bank próbował zmienić podstawę wywodzonych roszczeń aby odzyskać przynajmniej kwotę brakującego kapitału tj. zamiast dochodzić z umowy chciał dochodzić z bezpodstawnego wzbogacenia ale takiej zmiany formalnie nie złożył. Sąd Apelacyjny w Warszawie w dniu 29 grudnia 2021 r. oddalił apelację powodowego banku, obciążając go również kosztami postępowania za obie instancje. Sąd II instancji nie tylko przychylił się do prawnej oceny dokonanej przez Sąd I instancji, ale podkreślił także brak możliwości rozpoznania powództwa wniesionego w trybie nakazowym na innej podstawie tj. nie z umowy lecz z bezpodstawnego wzbogacenia. Bank próbował w toku II instancji kolejny raz ustnie na rozprawie zmieniać powództwo cofając je w znacznej części i domagając się już „tylko” 100 tys. zł (co zostało też sformułowane jako propozycja ugodowa, którą zarekomendowaliśmy klientowi jako niekorzystną) jak to określił tytułem różnicy w kapitale spłaconym i otrzymanym oraz bliżej nieokreślonego odszkodowania za korzystanie z kapitału. Abstrahując od niedopuszczalności takiej zmiany w II instancji i w takiej formie ustnej, to bank nie udowodnił swojego roszczenia także i na tej podstawie. Sąd Odwoławczy wskazał również, że niezależnie od powyższego na skutek sprzedaży wierzytelności do funduszu bank nie wykazał w jakim zakresie pozostaje zubożony względem kredytobiorców. Najprawdopodobniej kredytobiorca nie będzie musiał więc zwrócić na rzecz banku nawet równowartości otrzymanego kapitału. W trakcie trwania sporu bank zbył bowiem wierzytelność na rzecz Funduszu Sekurytyzacyjnego, a temu nie przysługują względem kredytobiorcy roszczenia z bezpodstawnego wzbogacenia. Z drugiej strony ewentualna wierzytelność banku została zaspokojona przez Fundusz… Ponadto od chwili zakwestionowania przez konsumenta umowy minęły już trzy lata, co dodatkowo daje realną szansę stwierdzenia przedawnienia ewentualnych roszczeń. W tej sprawie strategia na obronę przed roszczeniem banku, sformułowanie przez bank powództwa nakazowego, a następnie sprzedaż wierzytelności do funduszu i przedawnienie się roszczeń banku z bezpodstawnego wzbogacenia jak też niemożność wykazania zubożenia o stronie funduszu czy banku… okazały się strzałem w dziesiątkę. Sprawę prowadziła Barbara Garlacz wraz z adw. Jakubem Sobczykiem z Kancelarii GARLACZ, którzy razem na rozprawie końcowej w SO wywalczyli (po nerwowej przerwie, gdyż sąd się wahał czy udzielić bankowi terminu na modyfikację roszczenia o bezpodstawne wzbogacenie) natychmiastowe zamknięcie rozprawy bez słuchania pozwanej i którzy w SA ostatecznie sprawę wygrali. powrót

Bank BGŻ przygotował drugi portfel wierzytelności do sprzedaży do funduszu sekurytyzacyjnego. Na portfel ten składa się ponad 700 wierzytelności nieregularnych od klientów korporacyjnych o

Fundusze sekutytyzacyjne, pomimo ich rosnącej popularności, nadal pozostają dla większości inwestorów podmiotami o tajemniczej konstrukcji. Wynika to z tego, że rzadko oferowane są szerokiemu gronu klientów detalicznych, ich odbiorcami są przede wszystkim wyspecjalizowane w obrocie wierzytelnościami instytucje. Ich konstrukcja może początkowo wydawać się skomplikowana i nieprzystępna, jednak wynika to wyłącznie z wciąż niskiej ich popularności i dostępności. W istocie nie różnią się one znacznie od innych funduszy niepublicznych. Fundusze sekurytyzacyjne to tzw. spółki specjalnego przeznaczenia, których celem jest nabywanie portfeli wierzytelności masowych. Pakiety długów są nabywane od banków, firm telekomunikacyjnych, ale również podmiotów z branży ubezpieczeniowej, energetycznej, usług komunalnych, parabankowej, czy dostawców usług TV. Istnieją dwie formy prawne tego typu podmiotów. Podstawowa to tzw. standaryzowane fundusze sekurytyzacyjne, czyli parasole funduszy, w których portfelach co najmniej 75% aktywów muszą stanowić wierzytelności z jednej puli. Dostępne są one dla szerokiego grona odbiorców, od osób prawnych po zwykłych klientów detalicznych. Na rynku polskim jednak zdecydowanie dominuje druga forma, czyli tzw. niestandaryzowany fundusz sekurytyzacyjny. Ustawa, jak w poprzednim przypadku, narzuca inwestycję co najmniej 75% aktywów w pakiet wierzytelności. Ogranicza jednak ono uczestnictwo podmiotów bez osobowości prawnej – osoby fizyczne mogą nabywać jednostki takich funduszy tylko w przypadku odpowiednich zapisów statutowych, a minimalny próg wejścia to równowartość 40 tys. euro. W przypadku banków, polskie prawodawstwo premiuje zbywanie przez nie toksycznych aktywów funduszom sekurytyzacyjnym, ponieważ wiąże się to dla nich z korzyściami podatkowymi. Na portfele organizowane są przetargi, w których oferenci zgłaszają swoje propozycje nabycia w zależności od szacowanej rentowności sprzedawanych długów. Wygrywa podmiot, który zaoferuje najniższe dyskonto cenowe w relacji do wartości nominalnej portfela. Gdy transakcja zostaje zawarta, fundusze sekurytyzacyjne emitują będące papierami wartościowymi certyfikaty inwestycyjne, których zabezpieczenie stanowią zakupione wcześniej wierzytelności. Emisje są kierowane w dominującej liczbie przypadków do instytucji, na potrzeby której fundusz został utworzony. Rzadko do oferty dopuszczani są inwestorzy zewnętrzni. Gdy pakiet wierzytelności zostanie nabyty, a certyfikaty uplasowane inwestorom, rozpoczyna się egzekwowanie zakupionych długów. Nie robią tego same fundusze, ale zatrudnione przez nie firmy, tzw. serwiserzy. Najczęściej są to te same podmioty, dla których dany fundusz sekurytyzacyjny został utworzony. Dzięki temu czerpią one korzyści nie tylko z tytułu wzrostu wartości objętych certyfikatów, ale również dzięki opłatom za świadczenie usług windykacyjnych. Z kolei źródłem dochodu dla TFI, które firmuje dany fundusz sekurytyzacyjny, jest opłata za zarządzanie aktywami, pobierana od nabywców certyfikatów. Wraz z postępami w odzyskiwaniu wierzytelności, wzrastają aktywa funduszu, co przekłada się na przyrost wartości wyemitowanych certyfikatów. Trzeba jednak pamiętać, że faktyczna wartość godziwa aktywów jest szacowana. Dzieje się tak, ponieważ niemożliwe jest dokładne określenie jakie kwoty uda się odzyskać z zakupionych portfeli wierzytelności. Dlatego też wyceny certyfikatów podawane przez TFI należy traktować jako estymację, a nie faktyczną wartość tych instrumentów. W celu dokonania szacunków prognozuje się przyszłe przepływy pieniężne z pakietu, a następnie dyskontuje odpowiednimi stopami procentowymi. Najczęściej odzwierciedlają one krzywą rentowności papierów dłużnych o niskim ryzyku, na przykład obligacji skarbowych. Takie podejście do wyceny wynika z międzynarodowych standardów rachunkowości (MSR), które w kwestii wyceny omawianych instrumentów finansowych nakazują uwzględnianie wszelkich korzyści i ryzyk bezpośrednio w przepływach pieniężnych, nie zaś w stopie dyskontowej. Nie zmienia to jednak faktu, że brak aktywnego rynku dla tego typu certyfikatów nie ułatwia realnej oceny ich wartości. Pomimo pewnych specyficznych właściwości, fundusze sekurytyzacyjne są podobne do innych funduszy aktywów niepublicznych. W większości mają charakter dedykowany, zamknięty dla inwestorów z zewnątrz a wycena aktywów rzadko ma rynkowy charakter. Jednak potencjał rynku wierzytelności powoduje, że powoli sytuacja ta ulega zmianie i branża otwiera się również na klientów detalicznych. W związku z tym warto się tym typem inwestycji zainteresować. Marcin Różowski

niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków udzielenia pożyczki albo w przypadku utraty przez pożyczkobiorcę zdolności kredytowej, bank mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. W dniu 30 czerwca 2015 r. doszło do połączenia () Bank ICB S.A. w G. z () Bank S.A.

^{Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 16 października 2013 r. (II FSK 2734/11). W ramach prowadzonej działalności bank udziela klientom oprocentowanych kredytów i pożyczek. W przypadku pewnej części udzielonych kredytów (pożyczek) klienci nie wywiązują się ze swoich zobowiązań – w szczególności zaprzestają spłacania należnych bankowi rat. W efekcie, bank ponosi ekonomiczną stratę, którą stara się niwelować poprzez zbycie wierzytelności z tytułu udzielonych kredytów (pożyczek) na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego. Transakcja ta dokonywana jest na podstawie art. 92a ust. 1 prawa bankowego w związku z art. 509 kodeksu cywilnego. Umowa zbycia wierzytelności skonstruowana jest w ten sposób, że jej przedmiotem są wierzytelności z tytułu niespłaconej części kapitału kredytów (pożyczek) udzielonych przez bank. Jeżeli chodzi natomiast o pozostałe części należności, np. odsetki, to przechodzą one na nabywcę wierzytelności z mocy prawa, tj. na podstawie art. 509 § 2 Z tytułu opisywanej transakcji fundusz sekurytyzacyjny zapłaci na rzecz banku wynagrodzenie, które będzie miało charakter ryczałtowy za całość wierzytelności, bez podziału na część kapitałową i odsetkową zbywanych wierzytelności. Jednocześnie, ze względu na fakt przeterminowania wierzytelności, cena ustalona między stronami będzie niższa niż wartość nominalna wierzytelności. Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego bank zadał organowi podatkowemu pytanie, czy w przypadku, gdy cena za zbywane wierzytelności będzie niższa od wartości niespłaconej części udzielonych kredytów, to zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c ustawy o CIT, uzyskana kwota nie będzie przychodem podlegającym opodatkowaniu. Bank jednocześnie przedstawił swoje stanowisko, zgodnie z którym, jeżeli cena za zbywane wierzytelności jest niższa od wartości kapitału kredytów (pożyczek), to całość ceny uzyskanej przez bank z tytułu sprzedaży wierzytelności powinna być uznana za należność z tytułu zbycia kapitału udzielonych kredytów (pożyczek). W konsekwencji, bank w wyniku takiej transakcji nie osiągnie dochodu, a jedynie pokryje część straty jaką poniósł. Ze stanowiskiem zaprezentowanym przez bank nie zgodził się organ podatkowy. Jego zdaniem, w przypadku zbycia wierzytelności wieloskładnikowej, kwotę uzyskaną ze sprzedaży wierzytelności należy zaliczyć na poczet spłaty poszczególnych składników wierzytelności według proporcji, w jakiej pozostaje kwota uzyskana ze sprzedaży wierzytelności do wartości poszczególnych składników. Mimo skargi banku skierowanej do wojewódzkiego sądu administracyjnego, ten utrzymał w mocy decyzję organu interpretacyjnego, zasadniczo powtarzając tezy, które znalazły się w uzasadnieniu interpretacji. W efekcie, bank skierował do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną. Ten jednak również nie uznał argumentów banku za prawidłowe. W pisemnym uzasadnieniu wyroku NSA stwierdził, że zaniechanie przez strony umowy przelewu wierzytelności dokładnego określenia, jaka część ceny umownej dotyczy wierzytelności głównej, a jaka części odsetkowej, nie może modyfikować materialnego prawa podatkowego. Zgodnie z przepisami natomiast, wyłączenie z przychodów do opodatkowania ceny uzyskanej w ramach transakcji sprzedaży wierzytelności, o której mowa w art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c ustawy o CIT, nie obejmuje przychodów stanowiących ekwiwalent wartości odsetek od zbywanej wierzytelności kredytowej (pożyczkowej). —Jacek Hawrysz, współpracownik Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową Firmy Deloitte Piotr Bielicz, doradca podatkowy, starszy konsultant w podatkowym zespole instytucji finansowych firmy Deloitte Doradztwo Podatkowe sp. z Zagadnienia związane z alokacją ceny uzyskanej w związku ze sprzedażą portfela wierzytelności były przedmiotem licznych interpretacji podatkowych oraz orzeczeń wydawanych przez sądy administracyjne. Rozwiązanie, które najczęściej powtarzało się w stanowiskach prezentowanych przez organy podatkowe, polegało na proporcjonalnym ujęciu kwoty uzyskanej ze sprzedaży wierzytelności do poszczególnych składników wierzytelności w stosunku, w jakim pozostaje kwota uzyskana ze sprzedaży wierzytelności do wartości poszczególnych składników (np. do odsetek). Wydawane interpretacje potwierdzały prawidłowość proporcjonalnego sposobu rozliczenia zarówno w sytuacji, w której umowa zbycia portfela wierzytelności zawierała postanowienia dotyczące proporcjonalnej alokacji ceny na kwotę główną i część odsetkową kredytu (pożyczki), jak i w przypadku, w którym ani oferta, ani umowa sprzedaży takich informacji nie zawierały (tak Dyrektor IS w Warszawie w interpretacji z 10 marca 2011 r., IPPB3/423-859/10-2/JB). W komentowanym orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego skład orzekający ani nie potwierdził, ani nie odmówił prawidłowości podejściu polegającemu na proporcjonalnym ujęciu ceny sprzedaży do poszczególnych składników wierzytelności. Faktem jest bowiem, że przepisy podatkowe nie regulują wprost tej problematyki, a stosowane podejścia wynikają z metodologii wypracowanej przez doktrynę i praktykę. W pisemnym uzasadnieniu omawianego orzeczenia zawarto jedynie ogólną dyrektywę, że wyłączenie z przychodów do opodatkowania ceny uzyskanej w ramach transakcji sprzedaży wierzytelności nie obejmuje przychodów stanowiących ekwiwalent wartości odsetek od zbywanej wierzytelności kredytowej (pożyczkowej). Oznacza to, że cena uzyskana ze sprzedaży powinna zostać również alokowana do praw akcesoryjnych, czyli między innymi do odsetek. Brak jest jednak informacji o tym, w jaki sposób uzyskana cena powinna zostać alokowana. Mimo, iż wydaje się, że NSA w swoim uzasadnieniu pozostał przy dotychczas przeważającej linii orzeczniczej, to znamienne jest, że nie odwołano się w nim do obowiązku proporcjonalnej alokacji uzyskanej ceny na część kapitałową i odsetkową kredytu (pożyczki). NSA nakreślił obowiązek dokonania alokacji ceny zarówno na część kapitałową, jak i odsetkową. W uzasadnieniu nie został jednak wskazany klucz takiej alokacji. Konsekwentnie, mimo braku zgody na umożliwienie podatnikom wprowadzenia rozwiązań pozwalających na alokację całości ceny za zbycie portfela wierzytelności wyłącznie na część kapitałową kredytów (pożyczek), omawiane orzeczenie NSA nie dostarcza podatnikom czytelnych narzędzi do dokonania alokacji pomiędzy poszczególnymi składnikami zbywanych wierzytelności.} sporu, w przypadku wystąpienia sporu co do istnienia wierzytelności lub wysokości wierzytelności w stosunku do Funduszu będzie następowało według kolejności zgłaszania roszczeo. 7. Wysokośd wypłat dla Uczestników Funduszu zostanie określona przez Likwidatora po

Definicja Czy sprzedaż wierzytelności własnych poprzez Bank funduszowi sekurytyzacyjnemu podlega w słowniku Definicja sprawy: 1472/SPC/436-11/06/PM Data sprawy: 2006-06-22 Inne pisma o sprawach: postanowienie w sprawie interpretacji Zastosowanie w sprawach: Definicja Wierzytelność 235. Co znaczy: Z przedstawionego sytuacji obecnej wynika, iż Bank ma zamierzenie dokonywać transakcji opierających na sprzedaży własnych wierzytelności funduszowi sekurytyzacyjnemu. Przedmiotowe wierzytelności pochodzą z własnego portfela kredytowego, które przysługują Bankowi w relacji do kredytobiorców. Podmiot zwraca się z zapytaniem dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych czynności zbycia poprzez Bank własnych wierzytelności na rzecz funduszu stoi na stanowisku, iż sprzedaż wierzytelności własnych podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, bo sprzedaż praw majątkowych znajduje się w katalogu czynności opodatkowanych tym podatkiem ustalonych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności tut. Urzędu podziela stanowisko Banku i tłumaczy:W przedmiotowym przypadku ważne znaczenie mają sprawy opodatkowania transakcji podatkiem od tow. i usł., bo odpowiednio z art. 2 ust. 4 ustawy z dnia (Dz. U. Nr 41 z 2005 r. poz. 399 ze zm.) o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi temu nie podlegają czynności cywilnoprawne, jeśli co najmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od tow. i usł. albo jest z niego zwolniona, z wyjątkiem umów sprzedaży i wymiany zwolnionych z podatku od tow. i usł., których obiektem są nieruchomości albo ich części lub prawa użytkowania przedstawionym poprzez Spółkę stanie obecnym dojdzie do zbycia wierzytelności własnych. Powyższe umowy, odpowiednio z postanowieniem Naczelnika tut. Urzędu z dnia nr 1472/RPP1/443-336/06/AW nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od tow. i usł..przez wzgląd na faktem, że wyłączenie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie będzie miało w danym przypadku wykorzystania, przedmiotowe umowy sprzedaży wierzytelności własnych będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych odpowiednio z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności opodatkowania jest wartość rynkowa prawa majątkowego (art. 6 ust. 1 pkt 1 wyżej wymienione ustawy), kwota podatku wynosi 1% (art. 7 ust. 1 pkt 1 wyżej wymienione ustawy).wymóg zapłaty podatku i złożenia deklaracji PCC-1 ciąży solidarnie na stronach czynności cywilnoprawnej i winien być spełniony w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy

Na gruncie przepisów obowiązujących do końca 2018 r. przyjmowano, że wydatek na nabycie wierzytelności stanowi dla nabywcy koszt uzyskania przychodów dopiero w momencie uzyskania przychodu w postaci zapłaty całości należności. W przypadku częściowej zapłaty wydatek ten był kosztem uzyskania przychodu w proporcji uiszczonej wpłaty do osiągniętego przychodu.

CIT: Przychód ze zbycia niespłaconych kredytów na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego Sąd orzekający: Naczelny Sąd Administracyjny Data orzeczenia: 16 październik 2013 r. Sygnatura: II FSK 2734/11 Teza: „…Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 15c i art. 12 ust. 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych wyłączenie z przychodów do opodatkowania nie obejmuje przychodów stanowiących ekwiwalent wartości odsetek od zbywanej wierzytelności z tytułu kredytu albo pożyczki – orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.” Komentarz: Zgodnie z zaprezentowanym stanem faktycznym Bank złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego wskazując, że zamierzał zbyć własne wierzytelności tytułu nie spłaconych w terminie kredytów na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego. W zamian za wierzytelności uprawniające do otrzymania zwrotu niespłaconej części kapitału kredytów (pożyczek) udzielonych przez bank, fundusz sekurytyzacyjny miał być zobowiązany do zapłaty ustalonej ceny nabycia. Cena ta określona miała być jako jedna kwota za całą wierzytelność wraz ze związanymi z nią pożytkami, w tym odsetkami, bez rozdzielania jej na część za kapitał oraz za odsetki. Ponieważ sprzedaż dotyczyć miała wierzytelności przeterminowanych, cena z tytułu sprzedaży tych wierzytelności uzyskana przez bank będzie niższa od kwoty niespłaconej części kapitału udzielonych kredytów (pożyczek). Problematycznym okazało się ustalenie czy w przypadku, gdy należności uboczne wraz z należnością główną przejdą na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego za cenę niższą od wartości niespłaconej części udzielonych kredytów (pożyczek), to czy całość ceny uzyskanej ze sprzedaży tych wierzytelności, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c updop, nie będzie stanowiła przychodu podlegającego opodatkowaniu. Organ podatkowy wskazał, że w bankach do przychodów nie zalicza się przychodów ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) – do wysokości niespłaconej części udzielonych kredytów (pożyczek). Jednocześnie zasady te nie mają zastosowania do przychodów ze zbycia wierzytelności w części dotyczącej odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych od kredytów (pożyczek). Organ stwierdził, że w przypadku zbycia wierzytelności wieloskładnikowej, kwotę uzyskaną ze sprzedaży wierzytelności należy zaliczyć na poczet spłaty poszczególnych składników wierzytelności, według proporcji w jakiej pozostaje kwota uzyskana ze sprzedaży wierzytelności w skalkulowanej wartości nominalnej wierzytelności z podziałem wierzytelności na poszczególne elementy. Updop przewiduje odrębne rozpoznawanie skutków sprzedaży w odniesieniu do poszczególnych składników wierzytelności, nie wskazując jednakże jak ustalić proporcję udziału pomiędzy tymi składnikami oraz kolejność ich zaspakajania. WSA w Gliwicach uznał skargę banku za nieuzasadnioną. Podzielił poglądy organów podatkowych, iż nie można twierdzić, że kwota uzyskana ze sprzedaży niejednorodnej wierzytelności obejmującej obok należności głównej także należności uboczne, w przypadku wynegocjowania niższej ceny (nie przekraczającej kwoty kapitału), w całości nie stanowi przychodu podatkowego, a dopiero w przypadku wynegocjowania wyższej ceny (np. niespłacony kredyt i część odsetek), część tej kwoty jest przychodem podatkowym. Natomiast NSA rozpatrując skargę kasacyjną spółki od wyroku WSA – oddalił ją. NSA podzielił poglądy organów podatkowych i sądu pierwszej instancji. Sąd potwierdził, że wyłączenie z przychodów opodatkowanych przewidziane dla banków w art. 12 ust. 4 pkt. 15 lit. c updop nie obejmuje wartości odsetek od zbywanej wierzytelności. Wyrok podkreśla istotną zasadę, że bank w ramach swobody kształtowania umów ma prawo wspólnie z kontrahentami przyjąć najkorzystniejsze, jednak zasady te nie mogą kształtować obowiązków podatkowych w sposób sprzeczny z updop. Anna Świech, doradca podatkowy Kancelaria Initium Krzysztof Biernacki

. 679 32 115 675 205 202 209 444

sprzedaż wierzytelności przez bank do funduszu sekurytyzacyjnego